Samsun’un Atakum ilçesinde yaşayan 81 yaşındaki Resmiye Sağır, ‘Kız çocukları okumaz’ diyen babası yüzünden okuyamamıştı. Yıllar sonra okul sıralarına oturdu.
11 yıl evvel Samsun Aile ve Toplumsal Hizmetler Vilayet Müdürlüğü’ne bağlı Atakum Huzurevi Yaşlı Bakım ve Rehabilitasyon Merkezi’ne yerleşen Resime Sağır, ‘Hayallerim Gerçek Oluyor’ projesi kapsamında okul önlüğünü giyip, özel bir okulda birinci dersine girdi.
Babasının ‘Kız çocukları okumaz’ diye okula göndermediği Sağır, sonradan kendi eforlarıyla okumayı öğrendi lakin yazmayı öğrenemedi, okul sıraları ise daima içinde ukde kaldı.
“YOLDA YAZILI BİR KAĞIT BULSAM ‘BURADA NE YAZIYOR’ DEYİP KOYNUMA KOYARDIM”
Resmiye Sağır, “Okula çok hevesim vardı. Köylüydük, tütün yaptık, çobanlık yaptık. Köyde olup da yapmadığım hiçbir şey yok. Eşekle ormandan odun bile taşıdım. Fakat okul benim daima içimdeydi. Yolda yazılı bir kağıt kesimi bulsam, ‘acaba burada ne yazıyor’ derdim, alırdım öperdim ve koynuma koyardım ki ta öbür bir kesim bulana kadar o benim koynumda dururdu. Okuma hevesim çoktu. O vakitlerde köyümüzde okul da yoktu. Yalnız Balaç köyünde okul vardı. Orası da uzaktı. Babam ‘Kızlar okur mu?’ kaygısı. Yollamadılar beni. 7-8 yaşlarında tarlalara gidiyordum. Bütün işlere ben koşturuyordum. O vakit kardeşlerimin en büyüğü bendim. Fakat okul daima benim içimde ukde kaldı.” diye konuştu.
“OKUMAYI 25-30 SENE EVVEL ÖĞRENSEYDİM ARTIK ÜNİVERSİTE MEZUNUYDUM”
Okula birinci gittiği gün çok heyecanlandığını söz eden Resmiye Sağır, konuşmasını şöyle sürdürdü:
Ben çok keyifli oldum. Okula devam edeceğim. Okumada sonuna kadar gideceğim. Artık ne öğrenebilirsem. Hiç devası yok yazmayı öğreneceğim. Yazma benim elimden kurtulamaz. Ben bu fırsatı yakalamışım, bırakır mıyım? Lakin bu türlü okula gideceğim hiç aklıma gelmedi.
Ben buraya geleli 11 yıl oldu. Buradaki müdür ve çalışanlar bana daima ‘Senin için neler yapabiliriz’ diye soruyorlardı. Okuma da benim aklıma 3 gün evvel geldi. Buradaki müdüre ve çalışanlara okumak istediğimi ve hiç okula gitmediğimi söyledim.
Çok memnun oldum. Ben 81 yaşındayım. Ne olurdu güya bu olay 25-30 yıl evvel olsaydı. Artık üniversiteyi bitirmiştim. Artık geç kaldım. Yazmayı öğreneyim bana kâfi.