Çocuğunuz hiç beklemediğiniz bir anda size yahut öteki bir çocuğa vuruyorsa o an şaşırabilir ve üzülebilirsiniz. Bu durumda çocuğunuzun neden size yahut diğerini vurduğunu araştırabilir ve ne yapacağınızı bilemeyebilirsiniz. Ruhsal Danışman Sümeyye Üstün Yasemin.com okurlarına özel anne babaya vuran çocuklara karşı ne yapmalıyız? sorusunu yanıtladı
HABERE İLİŞKİN GÖRÜNTÜ İÇİN TIKLAYIN İZLE
Çocuklarda saldırganlık farklı biçimlerde kendini göstermektedir. Bunlardan epeyce yaygını anne babaya vurma davranışıdır. “Bir çocuk neden anne babasına vurur?”, “Bunu önlemek için ne yapılmalıdır?” sorularının karşılığına geçmeden önce, saldırganlığın kökeni hakkında konuşmak daha aydınlatıcı olacaktır.
SALDIRGANLIK VE ŞİDDET DÜRTÜSÜ!
Şiddet, ruhsal doğumun kıymetli bir kesimidir. Hatta şiddet olmadan ruhsal doğum olmaz, desek abartmış olmayız. İnsanlık olarak bizler, daha birinci doğumumuzda anne göğsüne saldırarak şiddeti başlatıyoruz. Bu, hayatı sürdürmek için gerekli bir ataktır. Anne göğsü, bir bebek için birinci ve tek besin kaynağı olarak hayati kıymet taşır. Bebek ise hayatta kalma dürtüsünü göğse saldırarak gösterir. Bu hayatta kalma dürtüsü o denli güçlüdür ki, hayatın ilerleyen evrelerinde de karşımıza çıkar. Bilhassa hayatın içindeki birtakım keskin devirler, zorlayıcı olması sebebiyle hayatta kalma dürtümüzü daha fazla faal eder. Bu devirler inançlı alandan, alışık olunan tertipten çıkma hasebiyle yaşanan bir güvensizlik ve bocalama devirleridir. Bunlardan en bariz olanları bebeklikten çocukluğa geçiş olan iki yaş periyodu ve çocukluktan yetişkinliğe geçiş olan ergenlik devridir. Bu devirlerde çocukların saldırgan dürtülerinin olması olağandır ve gelişime uygundur. Sağlıklı anne baba tavırları ise, çocukların bu devri daha az krizle atlatmalarına yardımcı olur.
ÇOCUK NEDEN ANNE BABASINA VURUR?
Bu sorunun karşılığı epey çeşitlidir. Her çocuk farklı bir sebep münasebetiyle bu saldırgan davranışı geliştirmiş olabilir, hasebiyle genel olarak verilebilecek tek bir karşılıktan bahsedemeyiz. Bununla birlikte muhtemel karşılıkları genel çizgileriyle birkaç başlık altında toplayabiliriz:
- – Çocuğunuz (yukarıda da bahsedildiği gibi) bir geçiş devrindeyse, şiddet davranışı gösterebilir.
- – Aile içinde hengame eden, birbirine şiddet uygulayan bireyler varsa, çocuk bunları görmüş, duymuş yahut bunlara maruz kalmışsa kendi de şiddet uygulayabilir.
- – Çocuğun yaptığı bir kusur hasebiyle anne yahut baba tarafından çocuğun azarlanması yahut dövülmesi bu şiddet davranışını oluşturabilir.
- – Anne babası tarafından gerçek muhtaçlığı ve duygusu anlaşılmayan çocuk, reaksiyonunu vurma davranışıyla gösterebilir.
- – İlgisiz ve sevgisiz kaldığını hisseden çocuk, reaksiyonunu vurma davranışıyla gösterebilir.
- – Anne babanın, çocuk yahut bir diğeri birine vurduğunda verdiği şahsî reaksiyon çocuğun bu davranışını arttırmış olabilir. Örneğin, çocuk yahut bir diğeri birisine vurduğunda anne baba gülümsüyor yahut bunu olağan karşılıyorsa, çocuk vurma davranışını olağan bir davranış olarak algılar.
- – Çocuğun ayağının sehpaya takılması üzere durumlarda anne babanın sehpayı dövme davranışı çocuğa, her canı yandığında yahut üzüldüğünde, onu üzen şeyi/kişileri vurarak cezalandıracağını öğretmiş olabilir.
- – Çocuğun ekran aracılığıyla saldırgan içeriklere maruz kalması bu davranışını arttırmış olabilir.
- – Çocuğun anaokulu, okul, atölye, toplumsal küme, vs. üzere katıldığı toplumsal ortamlarda, birbirine yahut anne babasına vuran saldırgan çocuklar görmesi bu davranışı toplumsal olarak öğrenmesine sebep olmuş olabilir.
ÇOCUĞUM BANA VURUYOR, NE YAPMALIYIM?
Öncelikle, anne baba mağdur tarafa düşmemesi gerektiğini bilmelidir. Çocuğun vurma davranışı karşısında çaresiz kalan, üzülen, kahrolan bir anne baba çocuğunun bu davranışını durdurmada zorlanacaktır. Çocuğa kendinden emin ve net bir formda “Ben vurmak için değilim” denebilir.
İkinci olarak, çocuğun o an yaşadığı duygusal reaksiyonu düzgün gözlemlenmelidir. Çocuğun hangi olaydan sonra, gerçekte ne hissederek öfkeli bir davranış çıkardığı fark edilmelidir. Anlaşılmamak çocuğu da, ergeni de, yetişkini de öfkelendirir. Anne baba çocuğun hissini tutabilmeli, iç dünyasını anlamaya çalışmalıdır. Bu, tıpkı bir futbolcunun sert gelen bir topu göğsünde yumuşatması üzeredir.
Üçüncüsü, kriz anlarında “Beni çok üzüyorsun”, “Beni kahrediyorsun”, “Odana git”, “Seni görmek istemiyorum”, “Seni babana/annene şikayet edeceğim” üzere kelamlar söylemek süreksiz olarak işe yarasa da ileriye dönük daha farklı sıkıntılara yol açabilir. Çocuğa yüklenmiş olan suçluluk, endişe, hayal kırıklığı üzere hisler ileride depresyon, anksiyete meseleleri üzere daha önemli sonuçlara yol açabilir.